سفر به گرای ۲۷۰ درجه

کتاب «سفر به گرای 270 درجه» نوشته‌ی‌ »احمد دهقان» است.

ناشر درباره‌ی این اثر آورده است: «احمد دهقان اهل شعار نیست، حرف‌ از ایده و عقیده هم نمی‌زند، اما به جای اینها قهرمان داستانش ناصر و خواننده را با خود از فضای گرم و راحت خانه برمی‌دارد و می‌برد درست وسط کارزار جنگ. حالا خواننده با چشم خود می‌بیند چگونه ناصر و دیگر رزمندگان، حماسه‌ای بزرگ را خلق می‌کنند، بی‌آنکه حرف‌های بزرگ بزنند یا ادعاهای عجیب و غریب داشته‌اند. ناصر‌ رمان سفر به گرای 270 درجه‌ که به مرخصی تحصیلی آمده و بعد از امتحاناتش دوباره با بچه‌محلش علی به جبهه برمی‌گردد، راوی قصه احمد دهقان است؛ راوی شوخ‌طبعی که هم خودش لحن سرخوشانه و طنزآلودی دارد و هم در میان اتفاقات جبهه و جنگ، با نگاهی تیزبین، آنها را که سویه‌ای طنازانه دارد، شکار و روایت می‌کند.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «جلوتر، آدم‌های سالم و مجروحین و اجساد، مچاله شده‌اند و کیپ هم نشسته‌اند. برای این که اجساد جای کمتری بگیرند، رو دو زانو نشانده‌اندشان. شاید هم برای این که خود را بفریبند که همه زنده‌اند و سالم و آماده به جنگ. یکی از ته کانال فریاد می‌کشد: بچه‌های 25 بکشن عقب.»

بریده‌ای از کتاب سفر به گرای ۲۷۰ درجه

گذرم از روی زمین خود شیری‌رنگی بلند می‌شود از کنار خاکریزی که تا بی‌انتها می‌رود تند می علی جلوی رویم می‌دود غرق در خون فریاد می‌زنم: «علی وایستا... و ایستا، علی» رجا می‌ایستد ندا و برمی‌گردد و با چشمان از هم دریده نگاهم می‌کند صورتش سرخ، سرخ‌رنگ خون یک‌دفعه متوجه می‌شود که صورت به رنگ سرخ درنیامده خون را در قالب صورت او ریخته‌اند و خون دلمه بسته ناباورانه زیر لب می‌گویم: «علی!» تا این حرف از دهان حرف از دهانم خارج می‌شود یکهو صورت او از هم است و خون پخش می‌شود توی آسمان دست‌هایش از هم جدا می‌شود بدنش در هم می‌شکند و ریزریز می‌شود تکه‌هایی مشتقی آسمان می‌روند و تکه‌های دیگر روی‌هم کوت می‌شوند از ترس دارم زهره‌ترک می‌شوم.