روایت دوم از دفترچه‌ی آلبالویی

کتاب روایت دوم از دفترچه‌ی آلبالویی، خاطرات محمود رنجبر از اعضای هیات علمی دانشگاه گیلان است که از پانزده سالگی وارد جبهه شد و در دوران دفاع مقدس، شجاعت و دلاوری خود را نشان داد.

تاریخ معاصر ایران با جنگ بین ایران و عراق گره خورده است. جنگی که خرابی‌های بسیاری به بار آورد و در عین حال، شجاعت و رشادت‌های بسیاری را نمایان کرد. جوانانی از جان گذشته که برای دفاع از وطن خود، به جبهه‌ها رفتند و طعم شهادت را چشیدند، یا جانباز شدند و آزاده به میهن خود برگشتند. محمود رنجبر که در حال حاضر از اعضای هیات علمی دانشگاه گیلان است، در آغاز سن جوانی، پانزده سالگی وارد جبهه شد. او در دفترچه‌ی آلبالویی خاطرات و مشاهدات خود را می‌نوشت. کتاب روایت دوم از دفترچه‌ی آلبالویی بخشی از خاطرات او از دوران حضور در جبهه است که به زیبایی هرچه تمام‌تر حال و هوای حاکم بر رزمندگان را نوشته است. آنچه که در کتاب روایت دوم از دفترچه‌ی آلبالویی می‌خوانید، بخش دوم خاطرات دکتر محمود رنجبر است.

بریده‌ای از کتاب روایت دوم از دفترچه‌ی آلبالویی

هر وقت زاغچه‌ای روی یکی از درخت‌های حیاط خانه ما می‌نشیند و سر و صدا راه می‌اندازد، مادرم می‌گوید: «کشکرت دارس نیشته ممان هنه». (زاغچه روی درخت نشسته، مهمان می‌آید) آنقدر به این حرفش اعتقاد دارد که خیلی زود تمام اتاق پذیرایی را تمیز می‌کند، حیاط خانه را هم جارو می‌کند مبادا برگی، چیزی سر راه مهمان ریخته باشد. زاغچه‌ای که همین حالا سروصدا می‌کند، کمی آن طرف‌تر روی شاخە درخت انجیر در باغ آقای عسکری همسایه ما نشسته، از میان پنجره بخار گرفته اتاق شاخه‌های بی‌برگ انجیر را به خوبی می‌بینم، هوا بدجوری سرد شده، نم‌نم باران هم می‌آید، حوصله ندارم از کنار بخاری هیزمی بلند شوم، آخرین تکە چوب را می‌اندازم درون بخاری، با کنایه و طنز جوری که نشان دهم با مادرم هم‌عقیده‌ام، می‌گویم: «کشکرت ولن نکنه هیته خوانه حتم درم ممان هنه». (زاغی ول کن نیست، همچنان می‌خواند حتما مهمان می‌آید) با دسته جارو قصد زدنم را دارد....