اسماعیل

اسماعیل در آخر ماجراهای پر فراز و نشیبش، همچون حضرت اسماعیل(ع)، به زندگی دوباره دست نمی‌یابد و آماده مرگ می‌شود.

حفره گور نرم و راحت بود؛ مثل گهواره، مثل آغوش مادر. اما همان گونه که فرزند ابراهیم پیامبر به رستگاری رسیده بود، این مرگ هم معادل رستگاری است برای اسماعیل‌ رمان “اسماعیل”. چون حالا به پاسخ سوالی که سالیان سال آزارش می‌داده، رسیده است. امیرحسین فردی در این رمان، تصویر پسرک چشم زاغی به نام اسماعیل را ترسیم می‌کند، در روزگار پیش از انقلاب که همچون دیگران است، بی‌هیچ تمایز و تشخصی. به قهوه‌خانه می‌رود، جوانی می‌کند و بعد به دنبال کار می‌گردد. پدرش هم مرده و او باید حامی خانواده‌اش باشد. بخت هم با او یاری می‌کند و به استخدام بانک در می‌آید…

بریده‌ای از کتاب اسماعیل

بعضی‌ها می‌گفتند، علی خال‌دار نان خالش را می‌خورد. وگرنه خودش دست‌وپاچلفتی است، برخی هم‌نظر خلاف آن را داشتند، می‌گفتند؛ چون علی خال‌دار حرف نگه‌دار است، کارش گرفته گروه سومی عقده داشتند خال علی آقا وقتی خوشگل‌تر می‌شود که بخندد. از قضا، لب‌های قلوه‌ای و قشنگ علی خال‌دار اغلب خندان بود و خالش، بیشتر توی چشم می‌زد. درهرحال شهرت علی خال‌دار توی محله قنبرآباد پیچیده بود.