ردپایی بر شن

این کتاب خاطرات نویسنده از ماجراهایی است که از کودکی تا بزرگسالی برای او اتفاق افتاده است. اما آنچه روایت می‌شود خاطرات صرف نیست و با برخی خیال‌پردازی‌های راوی به رمان نزدیک شده است. اما رمان هم نیست. به همین دلیل به آن ضد خاطرات گفته می‌شود. این کتاب در مورد یک فرهنگ ناگفته و آداب و رسوم ناشناخته است

«ردپایی بر شن» خاطره‌هایی است از آداب، رسوم و سنت‌های دیرپای ایلات و عشایر که از اولین سطر‌هایش با عشق آغاز می‌شود؛ عشقی که رمز زندگی آزاد کوچ‌نشینان در طبیعت سخت و خشک کویر است، اما این زندگی آرام آرام با سیاه بادهایی می‌لرزد و زیر شن‌های روزگاری تلخ فرو می‌رود.
کتاب، خاطرات کودکی تا بزرگسالی حسین ترابی، نویسنده و کارگردان سینماست. همین موضوع باعث شده که داستان، روایتی کاملاً تصویری و سینمایی داشته باشد. البته تاکنون فیلم‌های مختلفی هم ساخته شده که تا حدودی از محتوا و ماجراهای این کتاب الهام گرفته‌اند؛ یکی «روزهای انتظار» اصغر هاشمی و دیگری فیلمی با عنوان «ردپایی بر شن» که سال ۶۶ توسط محمدرضا هنرمند و با همکاری حوزه هنری ساخته شده و به موضوع حضور روس‌ها در مناطقی از ایران می‌پردازد.
«ردپایی بر شن» سرشار از کلماتی است که زبان مخصوص جغرافیای داستان و مردمان‌‌‌ همان ایل است. لغاتی که می‌توان آن‌ها را در کتاب‌هایی چون شاهنامه، مثنوی مولانا و یا اوستا نیز پیدا کرد و همین‌ها به اصالت و قدمت ماجرا‌ها و فرهنگ ایلیاتی اهمیت و اعتبار می‌بخشد. کتاب ترابی سرشار از صحنه‌های زیبا، آیین‌های شگفت انگیز و توصیف‌های دقیق از زندگی مردمان ایل است. نثر بومی داستان نیز نه تنها قابل درک و خواندنی است، بلکه جهان کتاب را رنگارنگ‌تر هم کرده است.