هر لبت یک کبوتر سرخ است

کتاب هر لبت یک کبوتر سرخ است نخستین مجموعه شعر غلامرضا طریقی شاعر زنجانی است. تمام شعرهای کتاب در قالب غزل سروده شده و مضامین عاشقانه و اجتماعی دارد. شاعر که همواره به‌دنبال نوآوری و ایجاد زبانی تازه و امروزی در اشعارش است در این کتاب اثری گران‌بها خلق کرده است.

با توجه به اینکه شعر امروز در میان تجربه‌اندوزی‌ها دچار آفت موج‌بازی‌های كاذب و بیراهه‌نوردی‌های بسیار شده كه موجب هدر رفتن نیروی عظیمی از ذوق و استعدادهای جوان است شاعری توانا توانسته است خودش را ثابت کند و با انتشار آثار متفاوت حضور تاثیرگذاری در عرصه شعر داشته باشد.

شعر زبان روح انسان و عشق و عواطفش است، زبانی که زندگی ماشینی امروز آن را به حاشیه رانده است و باعث فراموشی آن شده است. شاعری می‌تواند خودش را در دنیای امروز جای دهد که بتواند عواطف مشترک و گمشده انسان مدرن را پیدا کند و طریقی حقیقتا توانسته است این کار را انجام دهد.

بریده‌ای از کتاب هر لبت یک کبوتر سرخ است

آتش‌فشان خاموش/ ای ـ آب آتش‌زننده ـ چشم خوش شعله پوشت!/ بار لبم را «گران» کرد، لب‌های خرما فروشت!/ در تو خدا فصل‌ها را پیوند زد، تا ببارد/ برف بکارت به دستت، باران گیسو به دوشت!/ رنگ دو قطب زمین را «پیرنگ» عریانی‌ات کرد/ در پوشش چشم بخشید، آتش‌فشان خموشت/ در پشت لب‌های شیرین، تلخ آفریده زبان را/ تا من مردد بمانم در برزخ نیش و نوشت!/ من با همین پای خسته دنبال «رد» تو هستم/ گر بر من آسان بگیرد بال و پر سخت‌کوشت/ مانند بادی که دریا با شورشش می‌خروشد/ آرامشم را به هم زد، گیسوی پرجنب و جوشت/ خوردم به مویت قسم که: «پابندم» اما تو هر بار/ حرف مرا مثل مویت انداختی پشت گوشت!/ «چشم خوش شعله‌پوشت»، «لب‌های خرمافروشت»/ «گیسوی پرجنب و جوشت»، «در برزخ نیش نوشت»:/ یک دانه و این‌همه دام؟ یک ماهی و چند طعمه؟!/ ای در کمینم نشسته! احسنت بر عقل و هوشت!/ *** بندر همین که آینه چشم آبی‌ات تر شد/ به هر کویر که کردی نگاه؛ «بندر» شد/ زمان به روز نخستین معاشقه برگشت/ زمین به بوی نخستین هوس، معطر شد/ تفنگ‌ها همه با یک اشاره، چوب شدند/ دوباره نامه‌بر شهرمان کبوتر شد!/ به لطف عشق تو «ماه» «ستاره»گان شدی و/ به دست باد، گل آفتاب پرپر شد!/ خدا برای تو اسپند روی آتش ریخت/ و روی ماه حسود از حسد، مکدر شد!/ تو «گل» شدی و نتیجه در این رقابت سخت/ میان هردو جهان، باز هم برابر شد!/ بنای فاصله ـ دیوار ـ از میان برخاست/ چراغ رابطه روشن، جهان پر از در شد/ * ولی دوباره در آیینه‌های چشمانت/ خیال روی کس دیگری مصور شد/ و ناگهان همه آن هزار و یک رویا/ بدل به خاطره‌ای تلخ و گریه‌آور شد!/ تو چشم بستی و کم‌کم سکوت سرد کویر/ هوای دائمی آسمان بندر شد!