خاطرات مرضیه حدیدچی (دباغ)

مرضیه حدیدچى به سال 1318 در شهر همدان متولد شد و در خانواده‌اى مذهبى و فرهنگى رشد و نمو کرد. تحصیلات خود را از مکتب‌خانه آغاز کرد و از معلومات پدرش در یادگیرى قرآن و نهج‌البلاغه بهرۀ فراوان برد. او در 1333 با محمدحسن دباغ ازدواج کرد. این ازدواج سرآغاز تحولات زندگى وى محسوب مى‏‌شود. در آغازین روزهاى زندگى مشترک به تبعیت از همسرش به تهران مهاجرت کرد. دباغ در حالى به تحصیل ادامه مى‏‌داد و به فعالیت‌هاى سیاسى مبادرت داشت که مادر هشت فرزند بود. فعالیت‌ها و حرکت‌هاى سیاسى خانم دباغ با پخش و توزیع اعلامیه در سالهاى 41 ـ 40 آغاز مى‏‌شود و با ورود به تشکیلات تحت هدایت شهید سعیدى در تهران شدت مى‏‌یابد. حدیدچى پس از شهادت سعیدى در 1349 به مبارزه و تبلیغ خود علیه رژیم شاه شدت مى‏‌بخشد و سرانجام در 1352 توسط ساواک دستگیر مى‏‌شود. در کمیتۀ مشترک به همراه دخترش شدیدترین شکنجه‏‌ها را تحمل کرده به سختى بیمار مى‏‌شود و در زمانى که امیدى به زنده ماندنش نیست از زندان آزاد مى‏‌شود، در حالى که دخترش (رضوانه) همچنان در زندان مى‏‌ماند.

دباغ پس از آزادى تحت عمل جراحى قرار مى‏‌گیرد و از مرگ نجات مى‏‌یابد و پس از چند ماه دوباره دستگیر و زندانى مى‏‌شود. دباغ در 1353 براى ادامۀ مبارزاتش به خارج از کشور مى‏‌رود و تا پیروزى انقلاب اسلامى در هجرت به سر مى‏‌برد. طاهره دباغ پس از پیروزى انقلاب اسلامى به کشور بازگشت و در مصدر بسیارى از امور از جمله، فرماندهى سپاه همدان، مسئول بسیج خواهران و سه دوره نماینده مردم تهران و همدان در مجلس شوراى اسلامى بود. سرانجام مرضیه حدیدچی پس از تحمل دوره‌ای سخت از بیماری به تاریخ 27 آبان 1395 درگذشت.

بریده‌ای از کتاب خاطرات مرضیه حدیدچی (دباغ)

.... دیدم اگر تو ذوق گورباچف بزنم خیلی بد است، از این رو وقتی او دستش را دراز کرد من چادر را روی دستم انداختم و به او دست دادم این برخورد برای رهبری امپراتوری شرق خیلی سخت و گران آمد. سعی کرد به روی خود نیاورد و گفت: «من دستم را برای دست دادن دراز نکردم بلکه دستم را به سوی این مادر انقلاب دراز کردم که بگویم ما همسایههای خوبی هستیم ما دست بی اسلحهمان را به سوی شما دراز میکنیم، شما هم مردهایتان را تشویق کنید که دست .....