پری ستاره‌ها

کتاب پری ستاره ها مجموعه اشعار آیینی و مذهبی سروده قادر طهماسبی متخلص به فرید است. این اشعار در قالب غزل و مثنوی سروده شده‌اند.

کتاب پری ستاره ها مجموعه سه دفتر شعر از قادر طهماسبی (فرید) است. دفتر اول به نام سیب و گل و ستاره، دفتر دوم با عنوان پری ستاره ها و دفتر سوم با نام عشق بی غروب. اشعار این کتاب درونمایه مذهبی و انقلابی دارند. در این کتاب هم اشعار آیینی و مذهبی به چشم می‌خورد که از عشق به دین سرشار است و هم اشعاری انقلابی که یادآور ایران در روزهای اوج انقلاب اسلامی است.

کتاب حاضر، مجموعه غزلهای قادر طهماسبی (فرید) شاعر معاصر است که در سه دفتر (سیب و گل و ستاره، پری ستاره ها و عشق بی غروب) گرد آمده است. غزلهای فرید که در این مجموعه گرد آمده اند جدای از دستاوردهای زبانی و دایرة فرهنگ مداری، عمق عاطفی آنهاست که نخستین کارگاه آفرینشگری ذهن خیال او به شمار می رود. در کارگاه خیال او رسانایی و تأثرگذاری را که برخاسته از روح زلال و بی پیرایه اوست می توان به زیبای تمام احساس کرد.
شعر فرید با همة سختیها و پختگیهای کار شاعر، واجد نوعی بازیگوشی گاه غریزی و فطری و گاه آگاهانه و عامدانه است که حتی گاه در نتیجه آفرینش متن، این (کودک فرزانگی) تا درک و احساس مخاطب نیز تسری می یابد. که در آن وقت، دیگر گفت وگو در میان آیینهای درویشی جایش خالی می ماند که از پاکی و یگانگی فرید و شعرهایش حکایت دارد.
در شعرهای فرید به وضوح می توان امتزاج سبکهای هندی، عراقی و خراسانی را به همراه بسیاری از دستاوردهای نیمایی و پس از آن یافت. این گونه ها را می توان با فخامت تمام و جدیت کمال در مثنویها و غزلهای وی مشاهده کرد.
شعرهای شاعر پر از ارادت قلبی و رشحات خوش رنگ رگهای عاطفی اوست. او از اهالی رؤیت است و از همین دیدارها و به تعبیر خودش پروازهاست که قصه حکایت می کند. این خیال بندی گرمای بزم شعرش را دو چندان کرده است. شعرهای وی خوش تراش و خوش نشین است. پری ستاره ها دریافت عرض نیاز و مفاهمه رب النوع فرحزاد زیبایی معنوی است که شاعر گویا در سرایش شعرش در کار برپایی نماز شکرانه شعر است. این دریافت و مفاهمه با رب النوع فرحزاد، شعرهای او را امتیاز و مانایی بخشیده است.

بریده‌ای از کتاب پری ستاره‌ها

در دل شب درد بیداری نماند/ نور زردی، ماه بیماری نماند/ تا لحاف ابرها را روی ماه/ ریخت باد، امید دیداری نماند/ آسمان خالی از وحشت گریست/ کاندر او نور پدیداری نماند/ دودمان عشق تا آتش گرفت/ سر برفت از دست و دستاری نماند/ بوی سیل آمد، امید از دل گریخت/ رنگ اطمینان، به رخساری نماند/ غربت ابر انگیخت، باران در گرفت/ پشت سد، رود گرفتاری نماند/ غم پری شد، دیو او را خورد و مُرد/ تا پری کم شد، پری خواری نماند