کوه را با صدای من بگذار!

کتاب حاضر، مجموعه گزینه‌ای از شعرهای مرحوم سید محمد عباسیه کهن است که در 160 صفحه و 134 قطعه شعر گرد آمده است. مجموعه حاضر از پنج دفتر (به رنگ نیلوفر،‌ شهر من عشق، دوینچی آه می‌کشد، یک کاروان شقایق) شعر آن مرحوم گزینش شده و به اضافه چند شعر چاپ نشده، به چاپ رسیده است. زنده‌یاد عباسیه کهن، سید مهربان، فروتن، بزرگوار و عاشق بود. وی شاعر بود و شعر از روی تفنن نگفته است. این یگانه سرایش را می‌توان در غزلهای زیبای وی دید. «افتادن میوه از کمال است/ این ماه هنوز سیب کال است. چیدند ستاره‌های ما را/ هر شاخه علامت سؤال است. از باغچه آبروی گل رفت/ امسال بهار! خشک‌سال است و …‌» این تفرجها، که شعری بی‌تکلف و رها با سیر آفاق و انفس در هم تنیده زیباترین خاطره‌های سالهای زندگی ساده، بی‌پیرایه وی را رقم زده است. تصویرهای پررنگ از زندگی، عشق، لبخند، مدح، نعت و منقبت بزرگان دین در قالبهای کهن و پیراسته‌ای غزل، رباعی، دوبیتی، مثنوی و چهارپاره که نشان از توان وی در سرودن این قالبها را دارد. وی از اهالی شمال بود و سفرة پهن چمن مرطوب در مه و باران، روح برآمده از لطافت وی را از شعر بی‌دروغ خداوند پر می‌کرد، کلمات را می‌خواند و در تمام عناصر شعری جریان می‌یافت. این جریان‌یافتگی را می‌توان در این رباعی به خوبی مشاهده کرد. خورشید پرنده‌ای است در مشت‌شما/ دیوار افق دو بند انگشت‌شما/ زنهار! که کوه شانه خالی کرده‌ست/ باری‌ست به حجم عشق بر پشت شما.‌» عباسیه کهن در اولین سروده‌هایش حال و هوای هندی دارد که بر شعرهایش غبار کهنگی می‌نشاند، اما از آنجا که دریچه‌های روحش به سمت افقهای تازه شعر باز بوده در مجموعه‌های آخرش می‌توان جهان جدیدی را در شعرهایش مشاهده کرد که متمایز از سایر غزلهای هم‌عصر اوست. مرگ را در زندگی لو داده‌ام/ اسب عزرائیل را جو دادم. من پلنگ دشت خالی نیستم/ کوه را آواز برنو داده‌ام/ و …‌» که شاعر به سبک خاص خودش راه یافته است. زنده‌یاد کهن معلمی دانشور، شاعر دلسوخته و محجوب بود با خلوتی عارفانه و سرشار از زمزمه‌های ازلی … وی در دوم تیر ماه 1384 به سن 59 سالگی درگذشت و در شهرستان صومعه‌سرا با خاک سپرده شد. از ایشان پنج مجموعه شعر چاپ شده و چند کتاب دیگر از جمله شعرهای گیلکی، تذکرة شاعران گیلان و دو اثر تحقیقی در سبک هندی در دست انتشار است.