مزارع داس‌های افتاده

در این مجموعه، حدود چهل شعر سپید اغلب کوتاه می‌خوانیم؛ بدون نام، بدون شناسه‌ای در فهرست، و در موارد بسیار، بدون مشخصه‌ای (رعایت تعداد سطرهای خالیِ مشخصی قبل از شروع هر شعر) که شعرها را از هم جدا کند، و نشان دهد شعری که در صفحه‌ای آمده، ادامه شعر صفحه قبل است، یا اثری است مستقل، و زبان و لحن و موسیقی یکنواختِ شعرهای این مجموعه نیز در تشخیص ندادن حد و مرز شعرها، بی‌تأثیر نیستند. صفیه کوهی در این مجموعه، زبان سالمی دارد، و سالم یعنی بی‌عیب، و بی‌عیب‌بودن کافی است، برای زبانی که دعویِ شاعرانگی دارد.

تقطیع سطرها نیز در شعرهای این مجموعه، در مواردِ بسیار و بلکه بیشتر از بسیار، زیربنای زیبایی‌شناسی و موسیقاییِ چندانی ندارد، به لحن کلام نیز چندان وابسته نیست وتنها به نحوِ کلام مربوط می‌شود، و تقطیع سطر، صرفاً برمبنای نحو کلام، شیوه‌ای است که می‌تواند در ابتدایی‌ترین شکل ممکن، اثری را از تشابهِ ظاهری به نثر، نجات دهد: «ترحم تو/ تمنای کوچکی است/ برای برگشتن/ به من/ به خودت/ به جریانی که/ ما را به ریشخند خوشبختی/ معتاد می‌کند.»