پیرزنی که بزش را گم کرده بود

“پیرزنی که بزش را گم کرده بود” نوشته شهرام کرمی، یک سفر عمیق به دل انسانیت، جنگ، از دست دادن، و قدرت امید است. در قالب یک نمایشنامه خلاقانه و پر از دیالوگ‌های قدرتمند، کرمی شما را به جهانی می‌برد که در آن هر کلمه، هر صحنه، و هر شخصیت با ظرافت خاصی به تصویر کشیده شده است.

این کتاب به بررسی موضوعاتی می‌پردازد که فراتر از زمان و مکان خود است. داستان اصلی، که در مورد پیرزنی است که در جستجوی بز گمشده‌اش است، نمادی از جستجوی مداوم انسان برای یافتن امید در میان ناامیدی است. دیگر داستان‌های کتاب نیز، هر کدام با زاویه دید منحصر به فرد خود، به شما این فرصت را می‌دهند که از زندگی درس‌هایی بیاموزید که شاید تا به حال به آنها فکر نکرده بودید و خواننده را به چالش می‌کشد تا نگاهی عمیق‌تر به مفاهیمی مانند عشق، از دست دادن، خانواده، و معنای واقعی شجاعت داشته باشد.

بریده‌ای از کتاب پیرزنی که بزش را گم کرده بود

خبر رو که شنیدم دنیا رو سرم خراب شد!... خیلی براش گریه کردم. پروانه خانوم خیلی در حق من خوبی کرد. اخلاق خودشو داشت ولی خانوم بود. نمی‌دونم بچه‌هاش کجا هستن و اصلا بچه‌ای داره یا نه... همیشه چشمش به در بود بلکه یکی بیاد دیدنش، ولی هیچ‌وقت کسی نیومد. تنها زندگی می‌کرد. این مدت ندیدم کسی بهش سر بزنه. چندبار شنیدم گفت: «کاش بچه‌هام بودن.» همیشه یه غمی تو نی‌نی نگاهش بود. خدا رحمتش کنه. مردنشو باور نمی‌کنم!... همون دیروز خبرو شنیدم. امروز صبح که از خواب پاشدم مثل همیشه هول‌هولی راه افتادم که برم خونه‌ش که یادم افتاد دیگه نیست....