ترانه‌‌های مقاومت

سرآغاز ترانه های مقاومت، مرثیه ای بر زندگی تباه شده و روزگار به هدر رفته و آخرین کلام این ترانه ها رثایی است در سوگ انسان های زنده که به مرگ تدریجی دل سپرده اند. ترانه های مشرقی، ترانه های سرزمین سیاهان آفریقا، سرخ پوستان، چرکین جامگان یا کارگران معدن، ترانه های کابوها و گاوچرانان، لولیان عشایر و کوچی های دشت و بیابان و. . . از ترانه های کتاب است.

ترانه های مقاومت، گل واژه های ادبیات مردمی و سرآغاز روایت حدیث خفته در چشمان رنجدیدگان سینه چاک دیارهای دوردست است. ترانه هایی که از حلقوم محرومان و ستمدیدگان به گونه ای نغز برخاسته و بر دلها می نشیند. ترانه های که به آوای بلند فریاد برمی دارند، که هان! ای خفتگان خواب گران ـ پنبه از گوشهایتان برگیرید، و پلکهای سنگین خواب برگرفته تان را از هم بگشایید و لختی خیره بر ما بنگرید. که چه سان استخوان به زیر رنج و حرمان خود می سازیم و لب از لب نمی جنبانیم، مگر آن دم که جانمان به لب برسد. آنگاه دیگر احدی را یارای دوختن لبه ای فریادآمیز ما نخواهد بود.

این هفت ترانه و ترانه های دیگر از، کشورهای متفاوت و قاره های مختلف است که در یک چیز به هم مشترکند و آن درد مشترک آنانند.

بریده‌ای از کتاب ترانه‌‌های مقاومت

هفت ترانه اول، ترانه های مشرقی اند که غم غربت بزرگی از گهواره تمدن را بر آدمهای متمدن امروز بازگو می کند که در کنار آنان چه حرمانهایی که خاک می شوند و دودی از آن برنمی خیزند. هفت ترانه دوم، ترانه های سرزمین سیاهان آفریقا و جهان سیاهان که بر محرومیت شان صحه گذاشته و خواب را بر سپیدجامگان آشفته کرده اند. هفت ترانه سوم، ترانه های سرخ پوستان جهانند که هنوز برده می شوند و سرزمینهای آبایی شان به جرم سرخ پوست بودن اشغال، تا جهان بدون سرخ، سپید بیاید که چه زیبا رنگی است! هفت ترانه چهارم، ترانه های چرکین جامگان یا کارگران معدن در سراسر جهان است که هنوز له می شوند و چرخهای اقتصادی و صنعتی جهان بر آنان می گذرند. هفت ترانه پنجم، ترانه های کابوها و گاوچرانانی است که در نبود آن، جهان لباس خشونت می پوشد و انسان پوکیده می شوند، چون ترانه های که بر پوکیدگی و بی هویتی انسان معاصر توسط آنان به سرایش درآمده اند. هفت ترانه ششم، هفت ترانه ای است از لولیان عشایر و کوچی های دشت و بیابان که حافظان و نگهدارنده نیکوی فرهنگ بومی و اصالت زندگی اند. اشک حسرت بر گور خاطرات، خاطره های حسرت گونه است بزرگ که در شرایط غربت، دچار خفت و خواری و اسارت و بردگی شده اند. سر آغاز این ترانه ها، مرثیه ای بر زندگی تباه شده وروزگار به هدر رفته و آخرین کلام این ترانه ها رثایی است در سوگ انسانهای زنده که به مرگ تدریجی دل سپرده اند. اشعار و ترانه های قومی مندرج در این مجموعه نای شبانان بره گم کرده را به نوا در می آورد و هر دم از بیداد و عصیان سخن می گوید.