نگره‌های نمایشی و نانموده‌های ساختاری

تقریبا در همان سال های آغاز جنگ تحمیلی بود که تئاتر دفاع مقدس نیز متولد و گونه جدیدی به هنر نمایش ایران اضافه شد. از همان زمان با توجه به این که اکثر هنرمندان تئاتر با نمایش های جنگی زیاد سروکار نداشتند، بحث چگونگی خلق یک درام جنگی استاندارد مطرح بوده و هست. در این زمینه همیشه سئوالاتی چون چگونگی شکل گرفتن پرسوناژهای نمایشنامه جنگی و یا چگونگی خلق شخصیت های این گونه آثار، تقریبا بی پاسخ مانده اند. از آن جایی که نمایشنامه، هسته ابتدایی خلق یک اثر نمایشی است، حسن پارسایی در کتابش به بررسی 14 نمایشنامه جنگی پرداخته تا جوابی برای سئوال های مطرح در این زمینه پیدا کند.

پارسایی در واقع خواسته با بررسی این نمایشنامه ها، اشکالات عمده متون جنگی را به نویسندگان گوشزد کند؛ او در نقدهایش نشان می دهد که چطور یک درام جنگی بر اثر شتابزدگی نویسنده به گزارشی عاطفی تبدیل می شود و یا چطور احساس گرایی بیش از حد نمایشنامه نویس، شخصیت های تعریف نشده را به ساختار درام تحمیل می کند. با توجه به نقدهای علمی پارسایی، این کتاب برای کسانی که به طور جدی به تحلیل و بررسی نمایشنامه می پردازند و می خواهند بدانند چگونه یک نمایش دچار مشکل و عارضه مندی می شود، می تواند بسیار مفید باشد.
کتاب نگره های نمایشی و نانموده های ساختاری

بریده‌ای از کتاب نگره‌های نمایشی و نانموده‌های ساختاری

مؤثرترین روش برای آموزش ساختار نمایشنامه، تجزیه‌وتحلیل تجربی و عملی آن است؛ زیرا این کار نکات مهم و ظریفی را در ارتباط با برداشت نویسندگان از ساختار و درون‌مایه یک نمایشنامه آشکار می‌سازد. اینکه چگونه این نویسندگان به موضوع معینی مثل جنگ روی آورده‌اند از اهمیت فراوانی برخوردار است. این موضوع کمک می‌کند که درباره نگرش آنها بیشتر بدانیم و هم زمان به ارتباط‌های که آنها بین جنگ و تئاتر یافته‌اند، پی ببریم، اما این بدان معنا نیست که در این ذهنیت‌ها گمانه‌های غلط وجود ندارد؛ ما با برداشت‌های انتزاعی از واقعیت‌ها و آدم‌ها نیز روبرو هستیم در این کتاب شما در می‌یابید که چگونه این نویسندگان به علت آمیخته‌شدن با پرسوناژهای نمایشنامه در پردازش آن ها اغراق کرده‌اند