من شیرین نیستم اناری خون لب‌هایم را گزیده است

آدم‌ها ۶ مرد و ۵ مرد دیگر ۴ زن و مرگ در این نمایش چندین نمایشگر سعی می‌کنند از واقعه‌ای سخن بگویند که سالیان پیش رخ داده، اما همچنان در روایت آن‌ها تکرار می‌شود. پس هم‌قدم می‌شوند با زمان و هستی و سپس نقل می‌کنند؛ گاهی خودشان را، گاهی نقششان را، و گاهی هر دو را.

در گفت‌و‌گوها گاهی ما را نیز به‌عنوان شاهد و مخاطب درگیر می‌کنند و گاهی با خودشان هستند، اما هرگز ما را فراموش نمی‌کنند. همچنین، صحنه‌ها از پیِ هم نمی‌آیند که گاهی در کنار هم رخ می‌دهند. صحنه عبارت است از یک پل معلق بلند که از این ‌سو تا آن سوی صحنه کشیده شده و در میانۀ آن ستونی تا روی زمین عمود شده است. این ستون از روبه‌رو شبیهِ دری چوبی است. در ارتفاعِ بالایِ این ستون پلی مستحکم، صلیب‌وار، پل معلق را قطع کرده و تا انتهای صحنه رفته است.

بریده‌ای از کتاب من شیرین نیستم اناری خون لب‌هایم را گزیده است

این چهار نمایش نامه محصول دورانی است که شاید دیگر تکرار نشود؛ دوران جست وجو ،پرسش طلب و میل دمادم به دانستن لحظه هایی از تاریخ نه برای دانایی که برای اندکی آرامش و قرار شاید آنچه به دست آمده درست باشد یا نباشد خوش آیند باشد یا نباشد ماندنی باشد یا نباشد اما هرچه هست پیوستاری از وجود نگارنده است در دوره ای از زیستن یادگاری برای روزان و شبان تنهایی و تاریکی به امید جرعه ای نور و بخشش شاید اگر قرار بر نوشتن دوباره این انگاره ها در زمانه اکنون بود، نوشته هایی دیگرگونه پدیدار میشدند اما لاجرم آنها هم محصول جست وجویی دیگر بودند برای آرامش و قراری دیگر این همه گفتیم لیک اندر بسیج بی عنایات خدا هیچیم هیچ بی عنایات حق و خاصان حق گر ملک باشد سیاه استش ورق (مولانا)