کاری شگرف از نویسنده‌ای جوان

روزنامه ایران: محمدحسن جمشیدی، مایه مباهات من است که جوان‌های امروز و استادان فردای این سرزمین را ببینم و این شگرف‌کاری را که چگونه اسلام و مدرنیسم را همتافت می‌کنند. تجربه‌هایی را که محمدحسن جمشیدی داشته پاس می‌دارم زیرا اوضاع افتضاح کنونی را از چشم نسل ما و اسلام ندیده و در عین‌حالی که از مرزهای مروت دور نشده، بسیجی بحت نمانده و کتاب خوانده و از پدر هنرش را به ارث برده و تیغ جوهر داراست.
بسیجی می‌گویم یعنی پدرت، یعنی خودم، یعنی آوینی و خیلی‌های دیگر… و اصلاً جوان ایرانی باید بسیجی باشد همان‌طور که در ایران باستان بوده است. بسیج یکی از پر بسامدترین واژه‌هاست در شاهنامه. نوشته‌ام بارها که بسیجی یعنی صوفی… البته قرار نیست هرچه صوفی است شیخ‌المشایخ شود.
از تمام خلق یک تن صوفیند / دیگران در سایه او می‌زیند
سلوکت را در زندگی و نوشتنت دنبال کن. تو با اولین کتابت صاحب سبک و مکتب شده‌ای. ضامن عظمت این ابداع بسیجی‌وار یا صوفیانه، به کمال رساندن شیوه‌ای است که پدید آورده‌ای. شیوه‌ای که به‌حکم مستدیر بودن، آن را فرم حلزونی می‌نامم و به حکم جنبش کند حلزون با آن همه لطافت بر سنگ و خاک و آن همه حساسیت. واقعاً دمت گرم محمدحسن جان جمشیدی. وسوسه خواهم شد قطعاً که باز هم کتابت را بخوانم. سرشار از ابداع لفظی و معنوی است. در عین اینکه کلاً ابداع است در اجزا نیز درخشش دست‌یافتنت را به فرم نشان می‌دهد.
***
سطرهایی که خواندید یادداشت یوسفعلی میرشکاک، شاعر و نویسنده کشورمان درباره کتاب «کوچ اصوات» است، مجموعه داستان‌هایی کوتاه از محمدحسن جمشیدی، مشتمل بر ماجراهایی خواندنی و پر رمز و راز. این کتاب که با همراهی انتشارات سوره مهر در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته به لطف روایت‌هایی حیرت‌انگیز و از سویی حزن‌آلود، مخاطب را تا آخرین صفحه پای کار نگه می‌دارد. مجموعه داستان‌هایی که مسیری پر از احساس را با تصویرسازی‌ها و از سویی نگاه غیرقابل پیش‌بینی نویسنده پیش روی خوانندگان می‌گذارد. در این کتاب علاوه بر داستان «کوچ اصوات» که نام آن روی طرح جلد خودنمایی می‌کند، پانزده داستان کوتاه دیگر نیز با عنوان‌های صدای اشیا، خواجه عبدالله، سوم شخص، نسخه‌های صامت، مرگبان، ال دادا، نظام‌آباد، هفت پشت تنهایی، گورستان قدیمی، راه بند، دستخط، تاریکخانه، خوشه‌های خارک، جناب کبریایی و رادیوی خاموش آورده شده است.